rozdział 38

- Ej no! Popsuliście krzesło! – krzyknęli chłopaki, a potem wszyscy śmialiśmy się

- Nienormalny człowiek. – pokręciłam głową i musnęłam go w usta, a ten od razu się uśmiechnął

- Potrzebuje krzesło? – spytała Marta podchodząc do nas z chłopakami

- Nie na razie. Mamy jeszcze jedno w zanadrzu. – wstałam z Jamesa rozbawiona

- A ile dostałaś? – spytał Fabian

- 400. – założyłam ręce

- To tak jak my. Tylko przyjechałaś i już nam pecha przynosisz. – powiedział Michał

- Ej! – rzuciłam w niego pustą butelką, a ten nie zdążył złapać i dostał prosto w czoło

- No wiesz! – zaczął masować sobie czoło

- James prawda, że masz szczęście mają mnie? – powiedziałam po angielsku i przytuliłam się do niego

- No pewnie skarbie. – uśmiechnął się do mnie

- Widzisz. – wystawiłam język do Fabiana

- A skąd te pytanie? – spytał rozbawiony

- Fabian stwierdził, że masz pecha będąc ze mną. – zmroziłam go wzrokiem

- A nie?! – krzyknął Michał, a każdy zaczął się śmiać wraz z cierpiącym Michałem

- A Twoja siostra to? – spytał Piotrek, patrząc za mnie i Jamesa

- Madzia. – spojrzałam na nią, a ona podeszła do mnie

- Myślałem, że starsza. – powiedział Fabian, a potem podał jej rękę, po czym Piotrek, a Michał, Marcin, Marta i Damian już ją znali

Piotrek i Fabian poznali potem także resztę. Piotrek przypomniał mi, że muszę pogadać z Jamesem. Racja, że może się wkurzyć, że jeszcze mu nie powiedziałam. Ale łatwe to nie jest. Gdy sobie poszli James szepnął mi na ucho czy coś się stało, a ja odparłam, że musimy pogadać, na co się lekko zmartwił. Wyciągnął mnie z namiotu i poszliśmy się przejść po mieście. Zatrzymaliśmy się w barze z goframi i gdy usiedliśmy przy stoliku, James zagadnął:

- Powiesz o co chodzi? – spytał

- Bo ja Ci muszę w końcu coś powiedzieć.

- Coś złego? Chcesz się ze mną rozstać?

- Nie! – zaprzeczyłam, a on odetchnął

- Więc o co chodzi?

- Chodzi o to, że… jestem adoptowana. – ostatnie to cicho wyszeptałam

- Bałaś się to powiedzieć? – ujął moją dłoń po chwili

- Tak, bo myślałam, znaczy nadal myślę, że teraz nie będziesz chciał mnie znać. – jedna łza popłynęła po moim policzku

- Hej skarbie. Nic mnie nie obchodzi kto jest Twoimi rodzicami. Ja kocham Ciebie za to jaka jesteś, a nie za to skąd pochodzisz. – starł z policzka tą pojedynczą łzę

- Naprawdę? – spytałam

- Pewnie głuptasku. – uśmiechnął się i przeszedł na moją stronę siadając obok mnie, a ja go od razu przytuliłam

- Dziękuje. – szepnął mi do ucha

- Za co? – zdziwiłam się i odsunęłam do niego

- Że jednak zdecydowałaś mi się to powiedzieć.

- Damian mnie przekonał, że wkurzysz się jak dowiesz się od kogoś innego.

- Oni wiedzą?

- Tak. – powiedziałam cicho

- To się cieszę, że masz tak wspaniałych przyjaciół, że Cię do tego przekonali. – uśmiechnął się

- Nie jesteś zły?

- Rozumiem Cię. Jesteśmy razem i ciężej było Ci to mi powiedzieć. – przytuliłam go od razu

- Kocham Cię bardzo. – szepnęłam mu do ucha

- Bądź ze mną zawsze szczera, a ja się nie będę wściekał. – ujął moje dłonie, gdy się odsunęłam

- Obiecuje.

- Nawet jakby było tak samo nie fajne jak to z Łukaszem.

- Przepraszam. – spuściłam głowę

- Ale ja się nie gniewam. Każdy popełnia błędy. Ja wtedy też, że tak na Ciebie nakrzyczałem.

- Nie ma się co dziwić. Przez moją głupotę się pokłóciliśmy.

- Nasza miłość wszystko przetrwa. – na potwierdzenie tego pocałowaliśmy się

Później wcinaliśmy wspólnie gofry tak, żeby nasze usta się spotykały. Pierwszy gofr szybko poszedł, ale z drugim miałam problemy. Zostały jeszcze jakieś trzy gryzy.

- No wcinaj. Chce Cię pocałować. – uśmiechnął  się James i zabrał jednego gryza

- Nie mogę no. – zachichotałam

- Po jednym. – wzięłam ostatni gryz i pocałowaliśmy się

- Jakie to słodziaśne. – podeszli do nas Carlos i Karola

- Spadówa. – wystawiliśmy im języki

- Magda z chłopakami została? – spytałam

- Dokładniej to z jednym. Logan umówił się z jakąś panną to i my wybyliśmy.

- To wracamy. – chciałam wstać, ale James pociągnął mnie za rękę

- Siadaj. – powiedział Carlos

- Czemu? – zdziwiłam się

- Nie widzisz? – spytał James

- Czego?

- No, że ich ciągnie do siebie. – odpowiedział Carlos

- Kogo? – coraz bardziej nie wiedziałam o co chodzi

- No Magdę i Kendalla.

- No chyba was pogrzało. – zaśmiałam się, ale oni siedzieli z poważnymi minami

- Serio mówicie? – przestałam się śmiać

- Nie zauważyłaś? – spytała Karola

- Nie.

- Oni wcale nie zaprzeczali, żebyśmy mieli nie iść.

- Ale ona ma 13 lat, a on 21.

- Możesz być pewna, że na pewno jej nie skrzywdzi jak coś wypali. – powiedział James

- No przestańcie.

- Pamiętasz akcje jak się zarumieniła, jak się spytałyśmy czy kogoś ma na oku? – powiedziała Karola

- No ale to nie musi być Kendall.

- Nie musi, ale może. A po za tym dobrze czują się w swoim towarzystwie to czemu nie.

- Żartujecie sobie. – nadal w to nie wierzyłam

- Jak chcesz to nie wierz, ale to widać.

- Dobra nie ważne. Nie gadajmy o tym.

- Nie wierna dusza. – powiedziała Karolina

- Wyjdzie na nasze. – powiedzieli chłopcy

- Na pewno. - odparłam z ironią

- Zakład? – Carlos wyciągnął do mnie rękę

- Ok, a o co? – uścisnęłam jego rękę

- Przegrasz robicie sobie dzidziusia.

- Co takiego? – krzyknęłam z Jamesem i wybuchliśmy całą czwórką śmiechem

- Nie chce zostać matką w wieku 19 lat. – powiedziałam rozbawiona

- Coś innego. – zaśmiał się James

- To w takim razie wasze dziecko ma na drugie imię Carlos.

- A jak będzie dziewczynka? – chichrał się James

- To dacie jej na drugie Carol. Imię dla dziewczynki i dla chłopca.

- Czyli chłopczyk na drugie Carlos, dziewczynka Carol. Dobra. A wasze dziecko jak będzie chłopczykiem to na drugie ma James, a jak dziewczynka Karolina.

- Nie ma problemu. I tak przegrasz.

- Co wy macie z tymi biednymi dziećmi? Nie dość, że będą skrzywdzone mając takich rodziców to jeszcze imionami chcecie je skrzywdzić? – zaśmiała się Karolina

- No wiesz?! – powiedziałam razem z chłopakami

- Że ja mam brzydkie imię? – spytał Carlos śmiejąc się

- Nie chodzi mi o to. Co za dużo Carlosów, Jamesów i Karolin to nie zdrowo.

- Oj tam. – James przeciął nasze dłonie i znów się chichraliśmy

- I tak przegrasz. – powiedziałam pewna

- Na pewno. – wystawił mi język

- Odgryź mu ten język to nie będzie zrzynał ode mnie.

- Co?! – powiedziała trójka i wybuchliśmy śmiechem

- Z czego chichracie? – podszedł do nas Logan

- Z języka. – odparliśmy wszyscy i znów śmiech ;)

- A Ty czemu sam? – zapytałam po chwili

- A z kim mam być? – zapytał rozbawiony

- No oni mówili, że z kimś się umówiłeś. – wskazałam na Karolę i Carlosa, a Ci się wyszczerzyli

- Wybyliśmy, żeby zostawić ich samych.

- No Ty też? – spytałam śmiejąc się

- Ona nam nie wierzy i taka pewna się założyła. – powiedział Carlito

- O co? – zaśmiał się

- Była propozycja, żeby zrobili sobie dzidziusia, ale się nie zgodzili, więc ich dziecko będzie miało na drugie Carlos.

- Jasne. Twoje będzie miało na drugie James albo Karolina.

- No na pewno. – odparła cała czwórka

- Wszyscy przeciwko mnie. – założyłam ręce, ale po chwili już się śmialiśmy

Wróciliśmy po jakieś godzinie do namiotu, a ich nie było. Oczywiście Carlos palnął, że poszli na romantyczny spacer.

(perspektywa pisania ~~Karola 2~~)

- Carlos daj jej trochę pomarzyć, że wygra. – oparłam się łokciem na jego ramieniu

- No wiesz? – oburzyła się, a ja się do niej wyszczerzyłam

- Idziemy się przejść na plaże? – szepnął mi do ucha Carlito

- No pewnie. – odpowiedziałam z uśmiechem

- Spadamy. – powiedział i poszliśmy w kierunku morza, po drodze spotykając wracających Kendalla i Magdę

- Już wygrałem. – zatarł ręce Carlos

- Na razie są tylko na spacerze, a to nic nie znaczy. – zaśmiałam się

- Oj będą mieli dzidziusia Carlosa.

- Jeden Carlos nam wystarczy. – musnęłam go w usta

- Będzie dwóch Carlitów. – wyszczerzył się

- Hejka. – podeszli do nas

- No siema. – odpowiedzieliśmy razem

- My z plaży, a wy na. – podeszła do nas jakaś dziewczyna

- Cześć. Mogę prosić o autograf? – spytała nieśmiało wyciągając jakąś kartkę

- Pewnie mała. – Carlos kucnął przy niej i szybko się podpisał

- A Twój też mogę? – spytała cicho Kendalla

- Pewnie. – kucnął przy niej i także się podpisał

- Dzięki. – uśmiechnęła się miło i odeszła

- Lepiej we dwójkę się nie pokazywać. My idziemy. – orzekł Carlos i odeszliśmy

- Na razie. – powiedzieli i także sobie poszli

My dotarliśmy na plaże i przesiedzieliśmy tam długi czas...

(perspektywa pisania ~~Karola 1~~)

Oni poszli, a my zaczęliśmy z nudów grać w karty. Oczywiście oboje tak kantowali, że ja szybko przegrałam, a oni zaczęli walczyć między sobą. Kolejne kilka razy też mnie szybko wyeliminowali i wygrywali na zmianę.

- Takie to fajne grać we dwójkę? – zapytałam rozbawiona, gdy spierali się między sobą

- Rzecz jasna. – odparł Logan

- Wrócę za chwilę. – powiedziałam, a oni nawet nie zwrócili na mnie uwagę

- Głuptaki. – poszłam do toalety, a wracając Marta chodziła po podwórku

- No hej. – uśmiechnęłam

- Hej.

- Czekasz na kogoś? – spytałam

- Rodziców nie ma, a Damian gdzieś wsiąkł i nie mogę iść do sklepu. Ale nie mam z kim małego zostawić.

- Na długo idziesz?

- Na kilka minut.

- To ja się małym mogę zająć.

- Naprawdę?

- Pewnie. – wzięłam od niej Maksa

- Dzięki wielkie. – pocałowała mnie w policzek i poszła do sklepu, a ja z małym do namiotu

- Zostawić Cię na chwilę, a Ty już sobie dziecko załatwisz. – zaśmiał się James

- Spadówa. – zachichotałam i usiadłam na krześle z malutkim

- Zawsze z towarzystwie dzieci. – powiedział Logan

- No co? – zaczęłam się bawić z małym

- I zawsze mają z Tobą dobrą zabawę.

- Się wie. – wyszczerzyłam się, a oni się zaśmiali

- A jak się drugi potomek Sylwii nazywa? – przypomniał sobie Logan

- Sebastian. Dobrą masz pamięć. – puściłam mu oczko

- Sylwia to Twoja kuzynka, tak? Wygrałem! – krzyknął James

- Ciszej. – uciszyłam go od razu

- Sory. Zapomniałem się.

- Tak to moja kuzynka.

- A mały też się do Ciebie klei jak Lenka? – zachichotał

- Moja wina, że dzieci mnie lubią? – powiedziałam rozbawiona

- Uśmiechnij się do Jamesa to Ci zrobi. – zaśmiał się

- Co wy kurde macie z tymi dziećmi? – zaśmiałam się z Jamesem

- Na razie nie dziękuje. – wystawiłam język

- A co to za dziecko? – spytała Madzia, wchodząc z Kendallem

- Maksio. Syn Marty.

- Słodziak. – kucnęłam przy mnie i też zaczęła się z nim bawić

- Widzisz Madzia też chce ciotką zostać. – brechtał się Logan

- Sam sobie zrób, to też zostanie. Ja matką nie zamierzam zostać.

- Ale jak Ty będziesz mieć to taką prawdziwą. – wystawił mi język

- Wiesz? – zdziwiłam się

- O czym?

- Że jestem adoptowana.

- CO?!

- No to już wiesz. – odparłam i na nowo zaczęłam się bawić z Maksem

- Wy wiecie? – spytał Jamesa i Kendalla

- Ja wiem. – odparli razem

- Ty też. Carlos jedynie nie, ale jak wrócą to już mu powiem. Nie ma co tego skrywać. Znam swoją siostrzyczkę i jest git. – ztarabaniłam włosy Madzi

- Ej! – zaśmiała się i sama mi skotłowała

- Łajza!

- Ej, ale jak to jesteście prawdziwymi siostrami? – zdziwił się Logan

- Mamy wspólną matkę. – szczena mu opadła

- Zamknij japkę. – zaśmiałam się i zamknęłam mu ją

- Dobra nie pytam. – gdy Marta przyszła po małego powiedziała:

- Dziecko Ci pasuje. – wzięłam ode mnie Maksa, a Magda zaczęła się śmiać

- Odczepcie się z tym dzieckiem. – wystawiłam jej język

- Jeszcze będzie mieli. – uśmiechnęła się

- Nie teraz. – zachichotałam

- Ja w osiemnastu zaszłam no i masz szkraba.  – uśmiechnęła się

- Ja to nie Ty. – wystawiłam jej język

- Nie ma tu… - doszedł do nas Damian

- Marty. – uśmiechnął się

- Ej, a że tak spytam. Jesteście małżeństwem?

- Kurcze zapomnieliśmy. Zaraz wracam. – powiedział Damian i wybiegł z namiotu

- O czym? – zdziwiłam się

- Zaraz. – wyszczerzyła się

- No ale o co chodzi? – spytałam

- Ogólnie to mieliśmy Ci wysłać, ale jesteś to Ci damy.

- Ale co?

- No czekaj. – zaśmiała się, a zaraz wrócił Damian

- Dopisałem i Jamesa.

- Ok. – uśmiechnęła się

- Gdzie dopisałeś?

- James można Cię prosić? – spytał go Damian

- O co? – grał sobie dalej w karty z Loganem

- Żebyś wstał głupku. – powiedziałam i Magda zaczęła się śmiać

- Sory. – zatkała sobie ręką buzie

- A że tak spytam po co? – zdziwił się i podszedł do mnie, a ja już przeczuwałam o co chodzi

- Chcielibyśmy was zaprosić na nasz ślub. – wręczył mi zaproszenie, a ja od razu otworzyłam

Serdecznie zapraszamy Karolinę Poznańską i Jamesa

na nasz ślub, który odbędzie się 25.09.2011

I inne pierdoły co tam piszą.

- Nie znam nazwiska Jamesa to nie napisałem. – zaśmiał się

- Pan Maslow. – uśmiechnęłam się

- Oczywiście będziemy. – powiedział James z uśmiechem

- I bardzo dobrze. – zaśmialiśmy się

- Jak chcecie to też możecie wbić. – powiedział Damian do reszty

- A to się zobaczy. – powiedział Logan

- Bez problemu. Miejsca są. – uśmiechnęła się Marta

- A kto będzie świadkami? – spytałam

- Marcin i jeszcze są komplikacje z świadkową. Damian nie ma siostry, no a ja mam samych facetów w domu.

- A może… - zaczął Damian i spojrzeli po sobie

- Zostaniesz naszą świadkową? – spytali, a mnie wcięło

- Że ja? – zdziwiłam się

- Znamy się już tyle lat, można też powiedzieć, że przyjaźnimy to czemu nie? – spytała z uśmiechem

- I po co ja o to pytałam? – strzeliłam się po głowie

- Jeśli chcecie to pewnie. – uśmiechnęłam się

- Dzięki. – pocałowali mnie w policzek i poszli

- No to się kotek wpakowałaś. – zaśmiał się James i usiadł znów z powrotem, żeby grać z Loganem

- Jak chcą to mogę być.

- Czyli niech Gustavo nic nie planuje na… - zajrzał do zaproszenia – 25 września

- Może Ty lepiej do niego zadzwoń? – powiedział Kend

- Racja. Karcia zastąp mnie. – podał mi karty

- Przegram.

- Oj graj. – powiedział Logan

- I chodź. – pociągnął mnie na swoje kolana James, a sam wybrał numer do Gustavo

Oczywiście szybko zgarnął mi karty, a ja go zmroziłam wzrokiem, na co on się wyszczerzył, a James poinformował Gustavo, że 25 września ma wesele i żeby on nic nie planował. Coś mu tak nie pasowało, ale James powiedział, że po prostu go nie będzie trzy dni przed i trzy dni po, po czym się rozłączył.

- Jaki Ty milutki. – zachichotałam

- Nie będzie mi marudził.

- A po co Ci aż tydzień wolnego? – uśmiechnęłam się

- Będzie się musiał Tobą nacieszyć. – zaśmiał się Logan

- Pewnie. Pokaż. – wziął ode mnie karty

- Już przegrana. – powiedziałam razem z Loganem i zmierzyłam go wzrokiem, a ten oczywiście wyszczerz

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mam nadzieję, że rozdział się spodobał :)

I jeszcze pytanko: jak wam się podoba szablon? :)