rozdział 18

- Sama szła wieczorem? – spytałam zaskoczona

- No tak. – powiedziałam i znów zobaczyłam ciemność

- Co tu się dzieje to cholery? – usłyszałam Jamesa, ale nie byłam w stanie nic powiedzieć, ani otworzyć oczu

- Jesteś na przegranej pozycji facet. – usłyszałam nad sobą Łukasza i poczułam jego usta na swoich

- Karolina przestań. – usłyszałam Jamesa, ale ja nic nadal nic nie mogłam zrobić

- Ona jest moja. – powiedział Łukasz

- Odjeb się od niej. – moja głowa upadła, nie wiem nawet jak leżałam

- James… – usłyszałam Logana

- Czego? – powiedział oschle James

- Ona jest nieprzytomna. – poczułam jak ktoś układa mnie na łóżku

- Co? – poczułam dłonie Jamesa na swojej twarzy i wreszcie mogłam otworzyć oczy

- Kochanie… - powiedział czule, a ja spojrzałam za niego i widziałam jak Logan wywala Łukasza z domu

- James… - przytuliłam go mocno i zasyczałam, puszczając go szybko

- Co się stało?

- Opaliłam się za bardzo. – zmierzył mnie wzrokiem

- No fakt. – skrzywił się

- Chodź wysmaruje Cię czymś, żeby mniej bolało.

- Yhym. – powiedziałam i wstałam powoli

Ułożyłam się na łóżku, a po chwili James wrócił i wysmarował mi całe plecy, a potem przejechał dłońmi na moje nogi i lekko zadrżałam,  po czym przekręcił mnie delikatnie i leżałam na plecach.

- Poradzę sobie. – uśmiechnęłam się i usiadłam z trudem

- No jasne. Kładź się. – ułożył mnie delikatnie

- James…

- Przecież nic nie zrobię. – uśmiechnął się

- Zgadzam się jedynie dlatego, że nie mogę się ruszyć.

- I dobrze kochanie. – musnął mnie w usta i dokończył smarować

- Podziękuj. – ułożył się na mnie i uśmiechnął się, a ja go pocałowałam

Lipiec minął zbyt szybko, a ja nadal nie czułam się dobrze. Zdarzały mi się te cholerne omdlenia, ale na szczęście James nie wiedział o wszystkich. Na początku sierpnia rodzice wpadli do L.A. zabrać Madzię i lecieli do Chorwacji, a ja uparłam się i mogłam zostać. Rodzice poznali Jamesa i nie mieli nic przeciwko niemu tak jak z Łukaszem. Nie marudzili, że jest między nami 4 lata różnicy. Gdy nie dostałam okresu zmartwiłam się. Chodziłam i warczałam na wszystkich. Nie panowałam na tym.  W końcu Karolina wyciągnęła mnie na rozmowę.

- Ej co z Tobą? – spytała

- Nic.     

- To czemu chodzić taka wnerwiona?

- Nie wiem. Jakoś tak.

- Jakoś tak?

- Okres mi się spóźnia.

- Co? – spojrzała na mnie zdziwiona

- No nie mów, że wpadłaś z Jamesem?

- Nie. Z Jamesem nawet tego nie zrobiłam.

- Z Łukaszem? – przeraziła mnie na ta myśl

- Nawet o tym nie pomyślałam. – odpowiedziałam szczerze

- Chodź. Jedziemy do szpitala. – ściągnęła mnie z łóżka

- Pojebało Cię? – wyrwałam swoją rękę z jej

- Nie. Carlos! – krzyknęła i zaraz pojawił się na dole

- Tak kochanie? – spojrzał na nią czule

- Podwieziesz nas?

- Karolina przestań.

- Nie marudź. Jedziemy do szpitala.

- Nie chce się dowiedzieć, jeśli to prawda.

- Musisz.

- Nie.

- Nie marudź. Carlos to podwieziesz nas?

- Pewnie skarbie. – uśmiechnął się do niej i wymusiła na mnie, żebyśmy pojechali

Moje obawy się potwierdziły. Szósty tydzień. Gdy wyszłam z gabinetu Karolina od razu do mnie podeszła.

- I?

- Yyy… Nic takiego, mam anemię.

- Ale nie jesteś w ciąży?

- Nie. – skłamałam

- Jak dobrze. – przytuliła mnie mocno

- Też się cieszę. – lekko się uśmiechnęłam

- Co z Tobą? – spytał Carlos

- Nic. Jestem osłabiona po prostu. – odpowiedziałam mu

- No to wracamy do domu.

Wróciliśmy do domu, ale nikogo nie było w domu. Okazało się, że pojechali do studia i Carlos miał do nich przyjechać.

- To widzimy się później. – pożegnał się z Karoliną i wyszedł

- Wiesz ja pójdę na górę, nie czuje się za dobrze.

- Ok. To pewnie przez tą anemię.

Poszłam na górę i położyłam się na łóżku.

- Co ja mam teraz zrobić? – spytałam siebie

- Mam powiedzieć Jamesowi? A powiedzieć Łukaszowi? W końcu jest ojcem. – rozmyślałam tak i zasnęłam, a gdy się obudziłam James leżał przy mnie i przytuliłam go mocno, a on odwzajemnił uścisk

- Coś się stało skarbie? – szepnął mi do ucha

- Nie. Nic ważnego.

- Możesz mi powiedzieć? – spojrzał na mnie i odgarnął mi grzywkę

- Kiedy indziej.

- Dobrze kochanie. Kocham Cię.

- A ja Ciebie. – pocałowałam go

Tydzień przed odlotem do Polski, byłam jakoś u cioci Julki i wpadłam na Łukasza.

- Cześć. – powiedziałam smutno

- Hej. – uśmiechnął się promiennie

- Stało się coś? – spytał zauważając moją minę

- Nie ważne. – powiedziałam i chciałam go minąć

- Możesz mi powiedzieć. – zatrzymał mnie

- Nie dam rady Ci o tym powiedzieć. – spojrzałam mu w oczy

- A powinienem wiedzieć? – spytał, a ja spuściłam głowę

- Karolina powinienem? – dopytywał

- Powinieneś. – powiedziałam nie podnosząc głowy

- Więc mi to powiedz.

- To nie jest proste.

- Jak nie chcesz tego mówić tutaj to chodź no nie wiem, np. do parku. Bez świadków. Nikt nie będzie słyszał tej rozmowy.

- Łukasz… - nie wiedziałam co zrobić

- Chodź. – pociągnął mnie za rękę i po kilku minutach byliśmy w parku

- O co chodzi? – usiedliśmy na ławce, a przed nami akurat znajdywał się plac zabaw

- Świetnie. – odwróciłam wzrok

- O co chodzi? – spojrzałam na niego i zastanawiałam się jak mu to powiedzieć, bo powiedzieć musiałam

- Karola.

- Łukasz… - zaczęłam, ale mnie zatkało

- Yhym? – spojrzał na mnie wyczekująco, a ja wzięłam jego rękę i położyłam na swoim brzuchu

- O co chodzi? – spojrzał na mnie zdziwiony

- Nie rozumiesz? – spytałam

- Nie koniecznie.

- Jestem… Jestem w ciąży. – powiedziałam na jednym wydechu

- Naprawdę? – był nieźle zszokowany

- Tak i nie wiem co mam zrobić.

- Jak to co? Urodzić. – przysunął mnie do siebie i zaczął głaskać po brzuchu

- Łukasz. – odsunęłam się trochę

- No co? Będę ojcem. – uśmiechnął się

- Łukasz ja mam dopiero 17 lat.

- To co? Poradzimy sobie

- Ja Cię już nie kocham. – powiedziałam zamykając oczy

- To co chcesz wychowywać moje dziecko z tą gwiazdeczką? – zauważyłam, że się zdenerwował

- On by nie zaakceptował tego dziecka.

- Ono jest moje, tak?

- Tak. Jestem tego pewna.

- Czyli będziemy rodzicami. – przyciągnął mnie do siebie mocno, przytulając i kładąc rękę na brzuchu

- Łukasz. – chciałam wyswobodzić się z jego uścisku, ale nie dawałam rady

- Gdy urodzisz naszego bobasa, weźmiemy ślub i będziemy żyli jak prawdziwa, kochająca się rodzina.

- Łukasz przecież ja Cię nie kocham. – udało mi się i usiadłam trochę dalej

- Ale będziemy mieć dziecko i chyba nie myślisz, że będziemy osobno. – spojrzał na mnie jak na idiotkę

- Ja… Nie wiem co mam zrobić w ogóle.

- Rozstań się ze swoim lalusiem i zapomnij o nim.

- Przestań go obrażać, co?

- A co nie jest lalusiem?

- Odwal się od niego.

- Już go nie broń. Przegrał i teraz będziesz ze mną. Związało nas dziecko. – zbliżył się i pocałował mnie

- Łukasz, kretynie! – odepchnęłam go od siebie

- Ile będziesz jeszcze u nich mieszkać?

- Do dnia, aż będę lecieć do Polski.

- Powiesz swoim rodzicom?

- Boże nie… - schowałam głowę między nogi

- Mam pomysł, ale nie wiesz czy na to przystaniesz. – powiedział po dłuższej ciszy

- Jaki pomysł?

- Mamy jeszcze tydzień do Twojego zamierzonego odlotu. Nie chcesz powiedzieć tego rodzicom. To może…

- Co może? Chcesz, żebym usunęła? Jeśli tak to ok.

- Nawet przez myśl mi to nie przeszło. Urodzisz te dziecko.

- Łukasz…

- Nie ma mowy. Nie pozwolę, żebyś je zabiła.  A więc może znajdę jakieś mieszkanie tu w L.A. znajdę pracę i wynajmiemy tu mieszkanie?

- I co? Powiem rodzicom ,, no wiecie przepraszam nie wracam do Polski’’?

- Na przykład… Albo w ogóle to nich nie zadzwonisz? – spojrzał na mnie pytająco

- Mam zerwać kontakty z rodzicami?! – oburzyłam się

- A co chcesz wrócić do Polski i powiedzieć, że będą mieli wnuka?

- A nie powinnam tak zrobić?

- Twój wybór. Jaką opcję wybierasz? Powrót do Polski czy zostajemy tu i zrywasz z innymi kontakty?

- Łukasz, a Ty zerwiesz kontakt ze swoją rodziną?

- Dla Ciebie wszystko. – ujął moje dłonie w swoje

- Łukasz mam Ci teraz dać odpowiedź?

- Nie. Zastanów się, a ja zacznę szukać mieszkania. Najwyżej potem zrezygnuje.

- Łukasz… - jakie to wszystko jest trudne

- Nie naciskam. Wybór należy do Ciebie. I tak i czy siak będę z tym dzieckiem, tylko zależy w jaki sposób i w jakiej atmosferze.

- Zostaje. – powiedziałam szybko, wypuszczając głośno powietrze i zamknęłam oczy

- Naprawdę? – usłyszałam zdziwienie w jego głosie

- Nie potrafię tego powiedzieć innym.

- To cudownie. – zaczął mnie całować

- Przestań. – odepchnęłam go

- Czyli masz szukać mieszkania? – odpowiedział z uśmiechem

- Tak. – odpowiedziałam po chwili

- A dobrze się czujesz? – pogłaskał mnie po brzuchu

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

A jednak Karola w ciąży :) Jak myślicie będzie z Jamesem?

Przemyśli sprawę z Łukaszem i jednak zostanie z James?

A czy James dowie się o ciąży? Jak myślicie?

Życzę wam także wesołych świąt, udanego sylwestra i szczęśliwego nowego roku :) Aby wszystko czego zapragniecie zdarzyło się w tym nadchodzącym roku i żeby spotkało was wiele dobrego :))