rozdział 87

Niestety, ale konieczne było, aby nasza córeczka została dłużej w szpitalu. Wszystko było w porządku, ale jednak dla bezpieczeństwa lekarze woleli mieć ją na obserwacji. Carlos był u nas codziennie, a teraz czekałam, aż przyjedzie, bo miałam dziś dostać wypis.
Kiedy odciągałam pokarm, który musiałam zostawić dla małej, wszedł mój ukochany.
- Cześć Kochanie. - podszedł i musnął mnie w czoło
- Hej. Już niedługo będziemy się mogli zbierać.
- W porządku. - zrobił to ze smutną miną. Ogólnie od kilku dni zachowywał się dziwnie.
- Carlos, coś się stało?
- Nie, nic. - powiedział, rozglądając się po sali - Może cię spakuje?
- Spokojnie, już to zrobiłam. Kochanie, na pewno wszystko ok?
- Tak, nie masz o co się martwić. - po raz kolejny musnął ustami moje czoło
Zaraz pojawił się w sali lekarz, aby dać mi wypis, a potem po drodze do samochodu, mieliśmy zajrzeć do naszej córeczki. Jednak kiedy znajdywaliśmy się na oddziale noworodkowym Carlos stwierdził, że nie będzie wchodził z moją torbą i zaniesie ją do samochodu, a wcześniej u niej był. W takim razie odwiedziłam ją sama, ale bardzo żałowałam, że nie mogę wziąć jej na ręce i przytulić. Przez jakiś czas musiała być jeszcze w inkubatorze, ale jej zdrowie już się polepszało i było z nią o wiele lepiej. Bałam się, że będą jakieś komplikujcie, bo urodziła się dwa tygodnie przez terminem, ale była prawie okazem zdrowia. Drobne sprawy, ale tak to nie musieliśmy się o nią bardziej martwić.
Po powrocie do domu każdy z chłopców mocno mnie przytulił na powitanie, ale jednak humory nie były najlepsze. James był jakiś nieswój, ani nigdzie nie było Karoliny. Co dziwne, nie mówię, że byłoby to konieczne, ale przez te kilka dni co byłam w szpitalu nie odwiedziła mnie. Nie wiedziałam co o tym myśleć, a do tego coś było teraz z Jamesem.
- Jamie, pomożesz mi przynieść te herbaty? - zawołałam z kuchni
- Hmm? A tak, ok. - wstał i przyszedł do mnie, od razu chcąc wziąć herbaty
- James, co się stało? - zatrzymałam go, łapiąc za ręke
- Nie, co ty. Wszystko w porządku.
- Coś z Karoliną? - widziałam, że trafiłam w sedno, było to po nim widać
- Co z nią?
- A żebym ja to wiedział... Przyszła do domu zapłakana, ale powiedziała, że na razie nie chce o tym rozmawiać. Spróbujesz, gdy wróci? Nawet nie wiem gdzie ona jest... Jest od kilku dni jakaś inna, a ja przez to nie mogę się na niczym skupić.
- Jamie, spokojnie. Pogadam z nią. Nie martw się na zapas. - przytuliłam go mocno, bo nie potrafiłam patrzeć na smutek przyjaciela
Wróciliśmy do reszty, a wtedy któryś z chłopaków spytał jak nazwiemy naszą pociechę. Myślałam o tym milion razy jak leżałam w szpitalu, ale nie mogłam się nadal zdecydować. Cały czas podobało mi się ich milion.
- Carlos, masz jakiś pomysł? - ale ten pokręcił jedynie głową
- A ja się nie potrafię zdecydować. Myślałam o tym praktycznie cały czas będąc w szpitalu.
- Może Amanda? - zaproponował Logan
- Szkoda, że z Andreą nie wyjechałeś. - odparł Kendall, a Logan wystawił mu język
- Michelle? - dodał Kend
- Vivienne? - odezwał się James
- Vivienne Pena? - podłapałam - Carlos, jak myślisz?
- Podoba mi się.
- Czyli witamy Vivienne! - krzyknęli chłopcy, a potem zaczęliśmy się wszyscy śmiać
Spodobało mi się to imię. Naprawdę, aż się dziwie, że nie brałam go pod uwagę. Pięknie komponowało się z nazwiskiem jak na razie jedynie Carlosa. Wtuliłam się mocniej w niego, a on splótł nasze dłonie. Mogę w taki sposób spędzić resztę mojego życia...

Ahh ♡ Mamy malutką Vivienne ♡ ♡ ♡ 

Wasza nienormalna pisarka siedzi w domu, ma antybiotyk i tak pisze i pisze i pisze... Nie chce pisać, że rozdziały częściej, bo jak zwykle zapeszę :P Na razie mam jeszcze 2,5 do przodu :D

A co tam. Znowu dedyk dla Mamusi Małej Vivienne. To przecież Ona wybierała imię ♡

Zapraszam do bohaterów ♡